بحران ، از خاتمی تا روحانی

محمد فتحی زاد: شاید پس از انتخابات اخیر ریاست جمهوری و پیروزی شکوه‌مند مردم در این انتخابات کمتر کسی فکر می‌کرد، هنوز باشند عده‌ای که به نام مردم و به کام خود قصد ایجاد فشار برای منتخبین ملت را داشته باشند، گرچه به اذعان ریاست جمهور و سایر کاندیدا‌های محترم همه در این انتخابات پیروز بودند، اما دیدیم که برخی ورشکستگان سیاسی از‌‌ همان روزهای اول اعلام پیروزی مردم شروع به خط و نشان کشیدن برای ریاست محترم جمهور کردند، البته همراهان و حامیان رئیس جمهور در سطوح بالا‌تر پیش بینی این واکنش‌ها را می‌کردند و می‌دانستند همچون دوره خاتمی که به طور متوسط هر ۹روز یکبار برای دولت و ملت از جانب نیرو‌های خودسر بحران ایجاد گردید به زودی برای دولت روحانی نیز بحران سازی خواهد شد. پیش بینی‌ای که خیلی سریع محقق شد! این روز‌ها ظاهرا عده‌ای بنا دارند با دولت روحانی‌‌ همان کنند که با خاتمی کردند، بهانهٔ آن‌ها نیز برای تاخت و تاز همواره آماده است «کارهای فرهنگی دولت» «سیاست‌های اقتصادی هاشمی» «مذاکره با آمریکا»!، نیرو‌های فشاری که روزگاری از قم تا جمکران در رویارویی با دولت اصلاحات و به طور ویژه سیاست‌های فرهنگی مهاجرانی کفن پوش می‌شدند، در دولت به اصطلاح مهرورزی زبان به کام گرفته و کوچک‌ترین انتقادی به مباحثی نظیر «مکتب ایران به جای مکتب اسلام» و برخی مسائل که از حوصله این نوشته خارج است نکردند. اما این روز‌ها ظاهرا باز هم بنا دارند دولت روحانی را به‌‌ همان جرمی گردن بزنند که به بهانه‌اش به دولت خاتمی تاختند، جرمی به نام «فرهنگ» جرمی به نام «پیام دوستی برای مردم دنیا»! برخی گروه‌های روحانی‌گاه با نقاب و‌گاه آشکارا به او و سیاست‌های دولتش می‌تازند. یک روز رئیس جمهور را به آنچه که خود «تظاهرات مردمی» می‌نامند تهدید می‌کنند و روزی دیگر نامه نوشته و می‌گویند «شرط انصاف این بود که انجام دادیم! اما اگر خدای نکرده سازمان سینمایی در دوران شما بخواهد راه کج مدیران سلف را در پیش بگیرد، آن‌گاه باید از شمقدری معنی سیاه شدن روزگار را بپرسید!» و باز روزی دیگر به بهانه مذاکره با آمریکا کفش به دست می‌شوند! و به ریاست محترم جمهور حمله ور می‌شوند، البته این افراد همواره با خشم و غضب ملت روبرو بوده و در دادگاه افکار عمومی صد‌ها بار محکوم و محاکمه شده‌اند، اما جای یک سوال از آن‌ها همواره خالی بوده است، و آن اینکه به چه دلیل و به چه حق به نام ملت تیشه به ریشه آن‌ها می‌زنند؟ آیا منافع آن‌ها مهم‌تر است یا منافع مردم؟ چرا به رئیس جمهور حمله ور شدند؟ آیا از اینکه دکتر روحانی در هنگام سخنرانی جهان را محو واژه اعتدال کرد ناراحتند؟ آیا اگر ایشان نیز به گونه‌ای رفتار می‌کرد و سخن می‌گفت که حضار در سازمان ملل جلسه را ترک می‌کردند، آقایان خوشحال می‌شدند؟!

منبع : پویش 13 مهر 1392